Obudziłam się w nocy. Myślałam o tym jak bardzo się cieszę, że w końcu wyjechałem w swój ostatni rejs tego lata. Tak o tym marzyłam. Nagle zaniepokoiła mnie cisza panująca na statku. Bałam się mimo to wstałam i zamierzałam przejść się po pokładzie i sprawdzić czy moje obawy są słuszne. Wyszłam z kajuty na korytarz. Kompletna cisza nawet nie słychać odgłosu silnika statku. Po moim ciele przeszły ciarki. Coś było nie porządku. Weszłam na pokład a tam zauważyłam dziwne plamy. Podeszlam bliżej, przyglądam się. Plamy były czerwone. Krew! Ile krwii. Większość pokładu była w plamach krwii. Musiało zostać popełnione morderstwo! Zaczęłam się trząść. Łzy naplyneły mi do oczu. Zaczęłam biec co sił w nogach pod pokład poszukać kogokolwiek. Pukałam do wszystkich drzwi. Nikogo. Nawet w pomieszczeniu kapitana o pseudonimie Sroka. Gdzie oni są?! Poczułam się jak w kryminalnym śnie. Spanikowałam i zaczęłam krzyczeć. Cisza. Zupełna cisza. Zaczęłam płakać. Kiedy się uspokoiłam zaczęłam przeszukiwać resztę pomieszczeń. W jednym z pomieszczeń znalazłam części ciał załogi statku i pasażerów. W pewnej chwili poczułam, że ktoś mnie obserwuje. Kto to może być? Boże-pomyślałam-teraz kolej na mnie......

Obudziłam się w nocy. Myślałam o tym jak bardzo się cieszę, że w końcu wyjechałem w swój ostatni rejs tego lata. Tak o tym marzyłam. Nagle zaniepokoiła mnie cisza panująca na statku. Bałam się mimo to wstałam i zamierzałam przejść się po pokładzie i sprawdzić czy moje obawy są słuszne. Wyszłam z kajuty na korytarz. Kompletna cisza nawet nie słychać odgłosu silnika statku....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

10 czerwiec 1990 roku
Dzisiejszy dzień na początku wydawał się całkiem niezły. Jednak w południe coś się zaczęło dziać. Widziałam te wszystkie spojrzenia, słyszałam w pośpiechu wydawane polecenia i rozmowy pomiędzy załogą statku. Zapytałam nawet jednego chłopca z załogi, młodego, z czarnymi włosami i oczami ciemnymi i maleńkimi niczym oczy sroki. Nie wiem skąd wzięło mi się to skojarzenie, ale to właśnie te oczy zapamiętałam tak dokładnie. Chłopiec powiedział coś niezrozumiałego i odszedł, a ja poczułam wtedy niepokój. Po jakimś czasie wszystko zrozumiałam. Sztorm, wichura, wszechobecna panika. Głosy załogi wykrzykujące, że tym razem się nie uda. Zamarłam i poczułam ogromny niepokój i smutek, a przede wszystkim strach. Czuję żal na myśl o tym, że wszystkie moje marzenia i cele mogą się już nie spełnić. Może już nie zdążę wydać mojej książki. W końcu po tylu latach udało mi się napisać interesujący kryminał, w którym głównym wątkiem jest morderstwo pasażerki na statku podczas sztormu. Ciarki przebiegają mi po plecach. Zdaję sobie sprawę z tego, że cała ta sytuacja przypomina napisaną przeze mnie powieść. I stoję teraz na pokładzie otulona nostalgią i smutkiem, bo wiem jak kończy się ta historia. To mój ostatni rejs.

10 czerwiec 1990 roku
Dzisiejszy dzień na początku wydawał się całkiem niezły. Jednak w południe coś się zaczęło dziać. Widziałam te wszystkie spojrzenia, słyszałam w pośpiechu wydawane polecenia i rozmowy pomiędzy załogą statku. Zapytałam nawet jednego chłopca z załogi, młodego, z czarnymi włosami i oczami ciemnymi i maleńkimi niczym oczy sroki. Nie wiem skąd wzięło mi się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Morze Egejskie, 23.05.1988 roku.
Kolejny dzień rejsu, już nie mogę się doczekać, kiedy dopłyniemy do portu. Wiem, że kiedy dotrzemy do celu, rozpocznie się profesjonalne śledztwo. Nikt przecież sobie nie pozwoli na trzy niewyjaśnione morderstwa na Czarnej Orchidei, największym statku na świecie.
Na pokładzie statku spędziłem już trochę czasu, dlatego też zdążyłem już wytypować swoje przyszłe ofiary. Jestem tylko ciekaw, co Ci szczęściarze zrobiliby, gdyby wiedzieli, że to ich ostatni rejs. Jestem bardzo podekscytowany, że w końcu zrealizuje swoje życiowe marzenie. Kto wie, może w przyszłości stanę się inspiracją do napisania bestselerowego kryminału?. Mam tylko cichą nadzieję, że nie zostanę od razu zdemaskowany, chciałbym się zabawić, że stróżami prawa. Oby tylko mój dziennik nie trafił w niepowołane ręce. Muszę tylko wymleć jeszcze pseudonim lub znak rozpoznawczy. Myślę, że wytatuowanie na ciałach ofiary sroki byłoby dobrym pomysłem.

Morze Egejskie, 23.05.1988 roku.
Kolejny dzień rejsu, już nie mogę się doczekać, kiedy dopłyniemy do portu. Wiem, że kiedy dotrzemy do celu, rozpocznie się profesjonalne śledztwo. Nikt przecież sobie nie pozwoli na trzy niewyjaśnione morderstwa na Czarnej Orchidei, największym statku na świecie.
Na pokładzie statku spędziłem już trochę czasu, dlatego też zdążyłem już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mężczyzna był zły na siebie za to, że wciąż powtarzał to samo: to jego ostatni rejs i już nigdy nie będzie musiał tego robić. Ale teraz miało być inaczej, młodzieniec chciał się wyzwolić z sideł jego pana i żyć po swojemu. John snuł te marzenia idąc drogą do portu, gdzie wsiadał na statki wypełnione bogatymi pasażerami.
Wieczorem młody mężczyzna brylował już w towarzystwie może nie najpiękniejszych, ale na pewno najbogatszych dam, szukając naiwnej osóbki. Gdy ją tylko ujrzał, od razu wiedział, że to ta-była sama i zagubiona, a jej strój bogato zdobiony. Nagle porzucił swe damy i podszedł do kobiety o imieniu Eva, pochodzącej z dobrego domu.
Plan był prosty: uwieść, okraść i zniknąć. Tym razem zwiodła go wizja tej ostatniej w życiu kradzieży dla pana, łasego na błyskotki jak sroka. Z początku szło mu wręcz idealnie - Eva poddała mu się i rozmawiali do późnej nocy; kobieta miała wrażenie, że zna go od lat, pozwoliła odprowadzić się do kajuty. Tam John popisał się swoim talentem amanta, uwiódł młodą damę i zostawił śpiącą. 1 faza za nim, czas na kradzież. Zwinnymi palcami otworzył szkatułkę i zaczął zabierać bogactwa, gdy wtem... usłyszał zduszony okrzyk. Zamarł, lecz wnet zorientował się, skąd dochodził-Eva nie spała. Widziała go, a John nie mógł na to pozwolić, nie teraz, gdy już się prawie wyzwolił. Niewiele myśląc, wziął poduszkę i zakrył nią całkowicie głowę kobiety, był jak w amoku i nie pamiętał później, co zrobił. Gdy się ocknął, zrozumiał, że popełnił morderstwo, za które grozi mu kryminał, a ze statku nie ma ucieczki.

Mężczyzna był zły na siebie za to, że wciąż powtarzał to samo: to jego ostatni rejs i już nigdy nie będzie musiał tego robić. Ale teraz miało być inaczej, młodzieniec chciał się wyzwolić z sideł jego pana i żyć po swojemu. John snuł te marzenia idąc drogą do portu, gdzie wsiadał na statki wypełnione bogatymi pasażerami.
Wieczorem młody mężczyzna brylował już w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]116071|Jorge Díaz[/authorPhoto] Jorge Díaz[authorLink]116071|Jorge Díaz[/authorLink]
 [authorPhoto]6741|Anthony Horowitz[/authorPhoto] Anthony Horowitz[authorLink]6741|Anthony Horowitz[/authorLink]
Morderstwa w Somerset[bookLink]4586606|Morderstwa w Somerset[/bookLink]
Wszystkie marzenia świata[bookLink]4586511|Wszystkie marzenia świata[/bookLink]

 [authorPhoto]116071|Jorge Díaz[/authorPhoto] Jorge Díaz[authorLink]116071|Jorge Díaz[/authorLink]
 [authorPhoto]6741|Anthony Horowitz[/authorPhoto] Anthony Horowitz[authorLink]6741|Anthony Horowitz[/authorLink]
Morderstwa w Somerset[bookLink]4586606|Morderstwa w Somerset[/bookLink]
Wszystkie marzenia świata[bookLink]4586511|Wszystkie marzenia świata[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post